ona wie

Czasem mam wrażenie, że moja siostra wie o wszystkim, ale to ignoruje. Albo nie wie, co z tym zrobić. Albo się po prostu boi. To nie jest normalne, że ktoś je zdrowo, dużo ćwiczy, a potem pochłania na raz kilka tysięcy kalorii, po czym przestaje się odzywać i znowu idzie biegać.

Kiedy ostatnio jadłam któryś z kolei kawałek szarlotki zapytała, czy lubię jeść.
-Tak.
-A jesteś teraz szczęśliwa?
-Nie.
Powiedziałam to zdecydowanie za szybko. I łamiącym się głosem. I zrobiłam za długą przerwę przed następnym słowem. Zdradziłam, że przez cały ten czas o tym myślałam. I czułam na sobie jej wzrok.
-Nie zadawaj mi takich pytań. Nie jestem, bo... bo nie. Nie chcę... nie zadawaj mi takich pytań.

Ale co z tego? I tak nikt nic z tym nie zrobi. Przecież to trwa już 3 lata. Był okres, że pilnowała, czy jem i zdawała relację mamie. I było tak, że szczerze mówiła mi "nie jedz tyle, zaszkodzi ci".

Ale co z tego? I tak nikt nic z tym nie zrobi.
Nikt nic nie zrobi.


Właśnie zdałam sobie sprawę, że chyba tego od nich oczekuję.
Przecież to chore, jestem już dorosła, a nadal nie umiem poradzić sobie z jedzeniem. Zaspokajanie własnej potrzeby. Podstawowa i powszednia sprawa.
A ja nie umiem.