as bad as never before

Nie wiem jak zacząć. Myśli kotłują mi się w głowie. Chcę powiedzieć, wypłakać tyle rzeczy naraz. Chodzi o to, że na początku było dobrze. Kilka udanych dni: regularne, małe posiłki, dużo ćwiczeń, chociaż byłam zmęczona, psychicznie czułam się dobrze. Miałam napady głodu, ale starałam się nad nimi panować, było naprawdę dobrze! Powinnam się zważyć, ale nie czułam się jeszcze gotowa. A potem było gorzej.

Od dawna nie jadłam tak dużo i tak szybko. Miałam świadomość, że żołądek jest już pełny, ale nadal jadłam. I nie myślałam o studniówce, o sukience, o szkole, o niczym-tylko jedzenie.
To się zaczęło dokładnie 6 stycznia wieczorem, czyli w przeddzień powrotu do szkoły. Nie chcę się usprawiedliwiać stresem. Nie mam prawa. Chociaż.. nie, kurwa, co ja wygaduję. Nie mam prawa.

Fakty są takie, że kiedy dziś zobaczyłam się cała w dużym lustrze w przymierzalni, łzy stanęły mi w oczach. Jak to możliwe? Jak ja się doprowadziłam do takiego stanu? Tłuszcz, tłuszcz, tłuszcz. Nie macie nawet pojęcia, jak źle teraz wyglądam. Naprawdę tego wcześniej nie zauważałam! Nie mówię o zbyt dużym obwodzie. Mówię o zwisającym, obrzydliwym tłuszczu, który uformował oddzielne części mojego ciała i powinien mieć w ubraniach specjalne przestrzenie. Mówię, że nigdy nie widziałam w lustrze siebie tak grubej, zniekształconej, okrytej żałośnie zbyt ciasną bluzką. Mówię, że własnie osiągnęłam swój najgorszy wygląd od... zawsze. Mówię, że z dnia na dzień uświadomiłam sobie, że wszyscy wokół chudną. I że ich nienawidzę. Nienawidzę. Wszystkich.